به کارگیری میراث در ادب داستانی زکریا تامر

به کارگیری شخصیتهای قدیمی و میراث در ادب عربی یکی از مراحل ارتباط ادیب با ادبیات قدیمی اش است . میراث یکی از منابع ابداع به شمار می رود و وجود هیچ ملتی بدون ارتباط تنگاتنگ و پویا با میراث قدیمی اش محقق نمی شود. بیان شخصیت قدیمی و به کارگیری آن نوعی غناء و اصالت به ادبیات می دهد و از آنجایی که میراث به خرد جمعی نزدیکتر است و ادبا به این نوع ادبی چه بصورت شعری یا نثری و مخصوصا بعد از شکست ژوئن 1967توجه نشان داده اند و آن را دوباره زنده کرده یا الهام گرفته اند تا ادبیاتشان ارتباط محکمتری با جامعه داشته باشد و بر میراث تکیه کرده در حالیکه افکار معاصر و مدرنیزم رانیز فراموش نکرده اند . زکریا تامر نیز مانند دیگر ادباء از مضامین میراث قدیمی الهام گرفته و گاهی تکیه بر میراث تاریخی و گاهی هم میراث ادبی وزمانی تکیه بر میراث فولکلور نموده است و براین امرتاکید کرده که شخصیتهای گذشته بر گرفته از تاریخ اسلامی و عربی است . این مقاله براین هدف است که تناقضات چشمگیر که این عصر دارد روشن نماید و تفاوت زیادی که بین گذشته با ارزشهای عالی وخوب و حال با ارزشهای پست و بی اهمیت دارد بیان نماید وبگوید آیا این قهرمانان با چنین ارزشهایی که در گذشته زندگی می کردند اگر در زمان ما زندگی می کردند آیا می توانستند ابداعهای و ابتکارات گذشته را خلق نمایند. زکریا تامر باتکیه بر اسلوب طنز تلخ و گزنده یوسف عظمه، طارق بن زیاد، چنگیزخان، تیمورلنگ، عمر خیام، احمد شوقی، متنبی،ابونواس و عبدالله مقفع و ..... دوباره زنده گردانده تا آنها را در مقابل تناقضات عصر معاصر به چالش بطلبد .